ความสุขที่หล่นหาย

        เคยสงสัยบ้างไหมครับว่า..ทำไมตอนเป็นเด็ก เราถึงมีความสุขได้อย่างง่ายดาย มีความสุขกับการวิ่งเล่น มีความสุขกับการเล่นขายของ มีความสุขกับการกระโดด โลดเต้น ฯลฯ ของเล่นถูกใจเราเพียงชิ้นเดียวก็สนุกได้ทั้งวัน ตลกขบขันไปกับคำพูดง่ายๆ แต่ ทำไมพอเราโตขึ้น รอยยิ้มเหล่านั้นกลับค่อยๆหุบลง  ทั้งๆที่เราเรียนรู้อะไรได้มากขึ้น เห็นสิ่งสวยงามมากขึ้น แต่พื้นที่และปริมาณความสุขของเรากลับลดลง
     
     เรา..ซีเรียสเกินไปหรือเปล่า ?
     เรา..จริงจังกับทุกสิ่งทุกอย่างมากเกินไปหรือเปล่า?

คำตอบคือ ใช่ ! มันเป็นเพราะเราทั้งนั้น ความสุขมันยังหล่นอยู่เต็มพื้น อยู่บนต้นไม้ อยู่กลางอากาศ แต่เราละเลยที่จะเก็บกำ เรามองข้ามและก้าวข้ามมันอย่างน่าใจหาย เราลืมมองเห็นเด็กที่โอบกอดตุ๊กตาเก่าๆราวกับเป็นของมีค่าที่สุดในชีวิต เรามองไม่เห็นเด็กที่กำลังวิ่งเล่นกลางสนามหญ้าว่าเขามีความสุขมากมายแค่ไหน ?  เรามองไม่เห็นอะไร มองไม่เห็นแม้กระทั่งคนที่บ้านเค้าห่วงใยเราอย่างไร ?

     สุดท้าย..ผมไม่ได้อยากให้คุณกลับไปเป็นเด็ก แต่..แค่อยากให้คุณมีความสุขกับชีวิต มีความสุขกับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณมี โดยไม่หลงลืมและมองข้ามคนที่รักและห่วงใยคุณ และมีความสุขในแบบที่ควรจะเป็น !!

By : แม็ก จิรายุส

จงมีความสุขอยู่กับสิ่งที่มี