ถนนสายนั้น..ที่ฉันไม่เคยรู้จัก
มีคนเคยบอกว่าชีวิต คือ การเดินทางที่ต้องเรียนรู้อย่างไม่มีวันสิ้นสุด ในแต่ละวันเราก้าวไปบนเส้นทางที่เราเลือกที่จะเดิน โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไง คงไม่มีใครอยากให้มันผิดพลาด อยากให้หนทางของเรานั้นสวยงามไปในแบบที่เราคิด...
บางวัน..เราก้าวเดินอย่างรวดเร็ว เร็วจนแทบจะวิ่งด้วยความเชื่อมั่น บางวัน..จิตใจดวงเดิมมันก็กลับฝ่อ จนแทบจะหยุดนิ่ง หมดแรง ไม่เข้าใจกับหลายๆสิ่งที่เราไม่ได้คาดคิดเอาไว้...
บางวัน..เราจึงขอเดินให้ช้าลงสักนิด เพื่อจะได้มีเวลาคิด ทบทวน หยุดชื่นชมทิวทัศน์ข้างทางบ้าง จนบางทีก็มารู้ตัวว่า เราอาจจะไปผิดทางเสียด้วยซ้ำ หรือสงสัยว่าเรากำลังหลงทางอยู่หรือเปล่า...
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ได้เจอกับทางออก เพราะอย่างน้อย เราก็ได้ลองไปในที่ๆไม่เคยไป หรืออาจกำลังไปในที่ๆไกลกว่าเดิมก็ได้...
หากชีวิต คือ การเดินทางจริงๆ เมื่อมีเริ่มต้น ก็ต้องมีจุดหมายปลายทาง และมีทางออกให้กับทุกเส้นทางเสมอ ให้เวลากับตัวเอง แล้วมันจะพาเราไปเจอกับเรื่องใหม่ๆ และแม้บางครั้ง หนทางจะพาเราย้อนกลับมาเจอกับเรื่องราวเดิมๆอย่างหนีไม่พ้น...
และเราอาจจะต้องร้องไห้ หรือหัวเราะไปกับมันอีกสักกี่ครั้ง ก็..ไม่เป็นไร เพราะทุกขณะที่ผ่านไป เรากำลังได้บทเรียนเพิ่มขึ้นมา แค่ทำความรู้จักกับความรู้สึกตัวเองให้มากขึ้น ให้เวลากับตัวเอง ได้ลอง ได้ทำ แล้วทุกอย่างมันก็จะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี..
By : Mc
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น